تحریر نو - بهانه‌ی اقلیت برای استیضاح وزیر اکثریت

ماجرا از آن‌جا آغاز شد که مدیریت گذشته‌ی تئاترشهر به یکی از هنرمندان که نمایش خود را در قالب سی‌ودومین جشنواره‌ی بین‌المللی تئاتر فجر روی صحنه برده‌بود برای اجرای عموم پاسخ منفی داد.

تحریرنو: روزنامه‌ی اعتماد با این مقدمه آورده‌است: این کارگردان، چندی بعد یادداشتی انتقادی منتشر کرد و تعدادی از هنرمندان را کنار مدیران به باد انتقاد گرفت. گلایه‌هایی که از سوی محمد رحمانیان بی‌پاسخ نماند و جریان چنان پیش‌رفت که گویی قطره‌یی بر کاغذ چکیده باشد.

در این میان برگه‌ی درخواست نمایندگان اقلیت به امید دیدن نقش امضای موافقت با استیضاح وزیر علوم در مجلس دست‌به‌دست می‌چرخید. رسانه‌های مخالف هم که فرصت را غنیمت دیدند معرکه‌گیر میدان شدند و چه دیواری کوتاه‌تر از تئاتر؟

برخی رسانه‌های منتقد وارد عمل شدند و با تمام توان توپ‌خانه را علیه تئاتر، معاونت امور هنری و در نهایت علی جنتی به‌کار بستند. یک‌روز مصاحبه‌ی سال قبل محمد یعقوبی از زیر آوار بیرون آمد و روز دیگر اجرای هم‌زمان نمایشش در دو سالن بهانه شد. سالن‌هایی که منتقدان دقت نکردند که این سالن‌ها یکی توسط دولت و دیگری زیرنظر شهرداری تهران اداره می‌شود.

سرانجام کار به‌جایی رسید که اقلیت پی‌گیر استیضاح در گفت‌وگویی تاکید کردند اگر معاون هنری به شبهه‌ها پاسخ ندهد وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی را به مجلس می‌آورند. اظهارنظری که شاه‌کلید تلاش‌های اقلیت در مجلس به‌نظر می‌رسد.

گرچه مخالفان برای موجه جلوه‌دادن تسویه‌حساب جناحی خود مدام گلایه‌های کارگردان پیش‌کسوت تئاتر را پیش می‌کشند اما آن‌چه روشن به‌نظر می‌رسد حاشیه‌سازی به سیاق دلواپسان است. باید به‌سال‌های گذشته بازگردیم: این سوال پیش می‌آید که چه‌طور وقتی دیگر نویسندگان و کارگردانان تئاتر ایران هم‌چون بهرام بیضایی، محمد رضایی‌راد، حمید امجد، علیرضا نادری و بسیاری دیگر به‌دلیل تصمیم‌گیری‌های غلط و جناحی دولت متبوع همین گروه اندک، چند سال از اجرا بازماندند نگرانی مطرح نبود؟ آیا آن‌زمان کارگردانی نداشتیم که اجرای دو نمایش در یک‌سال را تجربه کرده باشد؟ در روزگار سکوت و خانه‌نشینی بهترین‌های تئاتر و سینمای ایران آیا امکانات مالی و صحنه‌ای عادلانه تقسیم می‌شد؟

البته حاشیه‌سازی‌ها در شرایطی اتفاق می‌افتد که برخی برای گلایه از مدیران فعلی به جریان ضدتئاتر بهانه می‌دهند و در میانه‌ی میدان حریف می‌طلبد و در این بین چیزی که اهمیت ندارد، منافع صنف است و هنری به نام تئاتر.

بد نیست نمایندگان اقلیت شادمان از خلع وزیر اکثریت، به این سوال پاسخ دهند: طی نزدیک به‌یک دهه آن‌ها برای افزایش امکانات هنرمندان تئاتر چه کرده‌اند؟ اگر امکانات اندک و بودجه‌ی چندمیلیاردی این هنر با شرایط روز متناسب می‌شد، آیا دیگر شاهد گلایه بابت اجرای دو نمایش توسط یک کارگردان پیش‌کسوت بودیم؟ آیا رسانه‌های دلواپس صورت مساله یعنی کم‌کاری دوستان خود در ایجاد زیرساخت برای تئاتر را پاک می‌کردند؟

در نهایت مدیریت ناکارآمد در دوره‌ی قبلی معاونت هنری فرهنگ و ارشاد اسلامی، گریبان مدیران دولت جدید را گرفت اما آن‌چه طی یک‌ماه گذشته به بهانه‌ی یعقوبی، رحمانیان و پری صابری اتفاق افتاد: چیزی جز ایجاد تنش و جوسازی برای پیش‌کشیدن استیضاح وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نیست. برنامه‌ی هدف‌دار جریان اقلیت مجلس که در آستانه‌ی سال تحصیلی جدید و بازگشایی دانشگاه‌ها به التهاب‌آفرینی در فضای علمی و استیضاح وزیر علوم منجر شد.