تحریر نو - متاسفم که اثرم در دوبی فروخته شد

یک هنرمند نگران تهی‌شدن گنجینه‌های ایران از آثار هنری است و می‌گوید، دوست دارد که آثارش در ایران برای جوانان ایرانی بماند.

یک هنرمند نگران تهی‌شدن گنجینه‌های ایران از آثار هنری است و می‌گوید، دوست دارد که آثارش در ایران برای جوانان ایرانی بماند.

تحریرنو: جلیل رسولی درباره‌ی تاثیرات مثبت و منفی حراجی‌های خارجی بر هنرهای تجسمی ایرانی‌، گفت: برگزاری این حراجی‌ها و شرکت آثار هنری ایرانی در آن‌ها به‌خودی خود کار بدی نیست. فکر می‌کنم به شرطی‌ که این‌کار درست انجام شود، این حراجی‌ها برای رشد و تعالی هنر ایرانی مفید خواهند بود.

او در ادامه اظهار کرد: پنجاه سال است که کار هنری انجام داده‌ام ولی هرگز به بازار توجه نکرده‌ام چون آثارم را برای فروختن خلق نکرده‌ام. من فکر می‌کنم هنرمند باید کار خودش را انجام دهد و سبک کار خود را مطابق با بازار تغییر ندهد.

این هنرمند ادامه داد: خیلی بد است که یک هنرمند برای فروش آثارش آن‌ها را مطابق سلیقه بازار تطبیق دهد چنین کاری خلاقیت را از هنرمند می‌گیرد. این‌که هنرمندی چشم‌اش به بازار باشد، برای هنر یک کشور بلا و فاجعه است. باید در نظر داشت که مردم حواس‌شان جمع است و آثار هنرمندان و نتیجه‌ی کارهایشان را جست‌وجو می‌کنند، چنین کاری گرچه ممکن است باعث شود مدتی مبلغی به‌دست هنرمندان بیاید ولی از سوی دیگر سبب می‌شود که اعتبار یک هنرمند نزد مردم تنزل بیابد و اعتبار خود را که مبلغ بالایی دارد از دست بدهد.

او در بخش دیگری از سخنانش گفت : هفته‌ی گذشته یکی از آثارم در حراجی‌ تهران به فروش رفت. این اثر نیز توسط خود من آن‌جا شرکت نکرده بود، کسانی دیگر آن را برده و فروخته‌اند . من کارهایم را به به گالری‌دارها نداد‌ه‌ام. آثار هنری من معمولا در فرهنگستان هنر، موزه هنرهای معاصر و غیره به نمایش درآمده‌اند. البته قبل از انقلاب آثارم را می فروختم ولی بعد از انقلاب از این کار صرف نظر کردم و آثارم را نگه داشتم. البته اکنون دیگر نگه‌داری از آن‌ها برایم دشوار شده است.

رسولی در بخشی از سخنان‌اش با بیان این‌که نگران خالی‌شدن کشور از آثار هنری ایرانی است گفت: یکی از دردهای من این است. اساسا من کارهایم را نگه داشته‌ام چون قرار بود برای آثار من در ایران موزه‌ای درست شود ولی نشد و من نیز حالا دیگر تصمیم دارم که آن‌ها را بفروشم. هنرمندان باید منبعی برای درآمد داشته باشند. آن‌ها هم به وسایل کار نیاز دارند و فارغ از آن،‌ زندگی، خانواده و فرزند دارند و همه‌ی این‌ها نیازمند منابع مالی است. طبعا اگر هنرمندان متوجه شوند که از طریق کار خود در داخل کشور نمی‌توانند به منبع درآمدی دست پیدا کنند چاره‌ای ندارند جز این‌که آثارشان را آن‌طرف مرز‌ها برده و بفروشند.

او درباره‌ی قانون یک‌درصد خرید آثار هنری بیان کرد: این قانون بسیار خوب بود که اجرا نشد. هنرمند باید از طریقی حمایت شود که بتواند به کارش ادامه دهد. این حمایت می‌تواند از طرف دولت یا مردم باشد. باید به این نکته توجه شود که آثار هنری سرمایه‌های ملی هستند و من به‌عنوان یک هنرمند دوست دارم آثارم برای جوانان کشور خودم بماند. سرمایه‌ی یک کشور فقط‌ نفت‌، گاز‌،‌ کشمش و پسته نیست، سرمایه‌ی اصلی یک کشور فرهنگ و هنر است و الان می‌بینیم که این سرمایه‌های مهم از کشور خارج می‌شوند. چندی پیش شنیدم که یکی از آثارم در دوبی فروخته شده‌ است که بسیار از شنیدن این قضیه تاسف خوردم و هنوز هم وقتی به یادم می‌آید ناراحت می‌شوم.