درآمد زایی، بله،بازی با آبروی ایرانی، نه!
تاریخ انتشار : شنبه ۴ ارديبهشت ۱۳۹۵ ساعت ۰۸:۵۲
نه دوستان عزیز ما کم تجربه اجرایی دارند و نه کسی بین آنها،با شرایط و حال روز تماشاگران ایرانی بیگانه اند.همگی خدای را شکر،می دانند که فقدان کپی رایت و"اخلاق" و"انصاف"،مشهورترین فیلم های ایران و جهان را روانه تنها یک دی وی دی می کند و در دسترس سواره های در ترافیک مانده و پیاده های ایستاده در مترو قرار داده است.
پس اینهمه بگیر و ببند و رزرو بلیت برای خبرنگاران و منتقدانی که پایشان به استودیو باز نمی شود و از نعمت تماشای فیلم ها در کنار منشی و کارگردان فیلم ها محرومند،چرا لحاظ شد؟چه شد که بازهم ویترین جشنواره و تبدیل بین المللی به جهانی و بازی کلمات و رنگ بر درنگ،پیروز شد؟!
آیا مصلحت ملی هم پیروز شد؟! هیات انتخاب،صرف نظر از گاو و معدود فیلم های قابل تامل و صاحب جمالی که کارگردانان جوانی دارند،پشت کدام فیلم های خارجی توانایی ایستادن دارد؟! آیا به راستی با وجود چنین فیلم های ضعیفی که از چهارگوشه جهان در سالن های پردیس چهارسو،به نمایش درآمده اند،نمایندگان نبض سینمای امروز دنیا هستند؟!
خب اگر بودند که جمعیت تماشاگر یک فیلم خارجی با گنجایش صد نفر به زیر هفت هشت نفر،تنزل پیدا نمی کرد. حال فرض محال که محال نیست،اگر بهترین فیلم های کن و ونیز و لوکارنو و اسکار را هم در بخش سینمای خارجی جشنواره جهانی داشتیم،خبرنگار فهیم ما،که برای سئانس صبح.بلیتی رزرو نمی کرد.همان پایین ساختمان چهارسو،روبروی ساختمان علاء الدین،با نازلترین قیمت،با کاملترین حالت،فیلم را از سینما پیاده رو،تهیه میکرد و به مقصود می رسید.
کمی منطقی بودن هم بد نیست.ویترین خالی،بسا آبرومندانه تر از کالای بنجل پر زرق و برقی است که خواهان ندارد.جشنواره فیلم جهانی،آبروی هر ایرانی است،درآمدزایی بکنید ولی،در سودای سیمرغ،با آبروی ایرانیانی که در رنکینگ تماشاگران دنیا،جایگاه بهترین انتخاب تماشای فیلم را دارند،بازی و کاسبی نکنید!
هومن ظریف
کد مطلب: 5183
