در چهارمین نشست تخصصی فیلم‌های مستند بررسی شد:
ثبت تاریخ فراموش شده‌ی ناو دریایی در کهنمویی
در چهارمین نشست تخصصی فیلم‌های مستند "کهنمویی ساعت هفتصدوبیست" به کارگردانی ناصر درویشوند، "خواب" به کارگردانی مریم حق‌پناه و "هوادار" به کارگردانی بهزاد رسول‌زاده بررسی شد.
تاریخ انتشار : دوشنبه ۲۵ آبان ۱۳۹۴ ساعت ۲۰:۰۹
به گزارش تحریرنو، در این نشست فیلم‌های "کهنمویی ساعت هفتصدوبیست" به کارگردانی نصیر درویشوند، "خواب" به کارگردانی مریم حق‌پناه و "هوادار" به کارگردانی بهزاد رسول‌زاده پرداخته شد که به‌دلیل غیاب بهزاد رسول‌زاده کارگردان فیلم "مادرم" نقد و بررسی نشد.
نصیر درویشوند کارگردان مستند ۳۰ دقیقه‌ای "کهنمویی ساعت هفتصدوبیست"، در ابتدا گفت: انگیزه‌ی من از ساخت این مستند ثبت موضوع این ناو به‌صورت تصویری به‌جهت این بود که هیچ‌گونه سند و تصویری دربارهی این موضوع ثبت نشده بود و حتی کارمندان نیروی دریایی نیز اطلاعات کاملی از آن نداشتند. یکی از موضوعاتی که انگیزه‌ای برای ساخت این مستند شد، حس تعلق خاطر افرادی است كه بر روی ناوها کار می‌کردند بود. سعی کردم حس افرادی که در این ناوها شهید می‌شوند و حتی جسد آن‌ها نیز پیدا نمی‌شود را در فیلم نشان دهم.
در ادامه فخرالدین سیدی با اشاره به این‌که دوبار این مستند را تماشا کرده است، گفت: از نقاط قوت این مستند تصویری کردن بخش مهمی از تاریخ شفاهی ماست كه مقتول مانده، چون خیلی از اتفاقات رخ داده در جریان جنگ تحمیلی در خشکی و دریاها به‌تدریج در حال فراموشی است و درویشوند با ثبت یکی از اتفاقات رخ داده، کار ارزش‌مندی انجام داده است. از "کهنمویی" اطلاعات زیادی را کسب کردم و این فیلم‌ها که به اتفاقات جنگ تحمیلی می پردازند، ارزش فراوانی دارند.
مازیار فکری‌ارشاد نیز در خصوص این فیلم گفت: از نقاط مثبت فیلم، این موضوع بود که کارگردان به‌صورت هوش‌مندانه به‌معرفی شهید پرداخته است و دومین نقطه‌ی مثبت هم بیان سرنوشت ناوچه در آخر مستند بود.
درویشوند در پاسخ به پرسش فکری‌ارشاد در این رابطه که چه‌گونه با وجود فقر منابع پژوهشی، اطلاعات را در این زمینه کسب کرده است، گفت: با توجه به این موضوع که منابع پژوهشی كمی وجود دارد، با پرس‌و‌جو متوجه یک‌سری از مسائل شدم و یک‌سری از اطلاعات را نیز در حین فیلم‌برداری به‌دست آوردم. اطلاعات به‌دست آمده پرس‌و‌جویی، صحت نداشتند و در فیلم‌نامه دچار مشکل شدم، چرا‌که فیلم‌نامه مطابق صحبت‌های افراد نوشته شده بود و این برای من مشکل ایجاد کرد که خوش‌بختانه به‌دلیل تغییر اندک فیلم‌نامه توانستم آن‌ها بسازم.
درویشوند گفت: فیلم کهنمویی مستند بود و اگر افراد به‌شکل غیر خشک رفتار می‌کردند و مانند افسران نبودند، کهنمویی مانند فیلم‌های داستانی می‌شد و محدودیت انتخاب بازیگر و نبود شرایط مساعد کافی برای فیلم‌برداری فیلم نیز در این میان دخیل بود.
در ادامه‌ی نشست، نوبت به نقد و بررسی فیلم "خواب" به کارگردانی مریم حق‌پناه رسید.
مریم حق‌پناه كارگردان فیلم ۲۳ دقیقه‌ای "خواب" در ابتدا گفت: خواب چیزی است که مدام انسان ها با آن درگیر هستند و برای ساخت فیلم، باید این موضوع را مدنظر داشت که چه‌گونه می‌توان در عین حال که به استناد‌های سینمای مستند وفادار بود، می‌توان یک امر ذهنی را به امری تصویری تبدیل کرد.
وی ادامه داد: برای نوشتن فیلم‌نامه از مدخل علمی وارد شدم و چون مبحث خواب، بسیار گسترده بود، تصمیم گرفتم به موضوع "رویا‌های ما آرزوهای‌مان است و آرزوها و کابوس‌های‌مان، ترس‌های‌مان است" بپردازم.
کارگردان این فیلم افزود: مرحله‌ی بعد به تصویر کشیدن موضوعات و مسائل شادکننده برای افراد جامعه بود که برای اکثر دختر بچه‌ها ازدواج و عروس شدن جزو رویاهای‌شان بود،پس به‌سراغ كسی‌كه آرزوها را خوب به تصویر می‌کشید، رفتم و بررسی کردم چه خواب‌هایی را می‌بیند و از روان‌پزشک مشاوره گرفتم و نماد‌ها و سنبل‌ها را نشان دادم.
فخرالدین سیدی نظر خود را دربارهی این فیلم بیان کرد: من بسیار مستند‌های زیادی دیده‌ام و فیلم "خواب" جزو فیلم‌هایی بود که مطالب زیادی به‌‌من آموخت.
وی ادامه داد: خواب فیلمی خیلی جسورانه بود و این موضوع که فردی جرئت داشته باشد فیلمی بسازد که خواب‌های افراد را به تصویر بکشد در عین حال كلیشه‌‌ای و خیلی هم پررنگ نباشد، بسیار قابل توجه است.
مصطفی امامی کارگردان فیلم ۵ دقیقه‌ای "هوادار" گفت: هوادار که داستان ۵ دقیقه بستنی خوردن پسر بچه‌ای بی‌توجه به محیط اطراف است، ادامه‌ی فیلمی با موضوع فوتبال است كه در حال ساخت آن هستم. ایده‌ی ساخت این فیلم زمانی که قصدساخت مستندی دربارهی مرحوم حجازی داشتم به‌ذهنم رسید.
وی ادامه داد: پس از اولین ورودم به استادیوم دنیایی در آن تجربه کردم که با سایر مکان‌هایی که قبلا در پان‌ها مستند ساخته‌ام متفاوت است و خیلی اتفاقات کوچک ولی جذابی دیدم که سعی کردم در فیلم کوتاه آن‌ها را نشان دهم که "هوادار" یکی از این اتفاقات بود.
سیدی دربارهی "هوادار" گفت: تجربه‌ی خیلی جذابی بود و پسر بچه‌ای که در نقطه‌ی طلایی کادر بود و تمام ۵ دقیقه مشغول خوردن بستنی بود که با پایان بستنی خوردن آن، فیلم هم پایا یافت.
امامی در پاسخ به پرسش فکری‌ارشاد در این رابطه که برای فیلم‌برداری فیلم از قبل به تماشاگر‌ها میزان سن داده شده بود یا نه، گفت: این فیلم کاملا بدون اطلاع ساخته شد و هیچ‌کدام از تماشاگر‌ها متوجه فیلم‌برداری نبودند.
کد مطلب: 3189
