انتقاد آفرین عبیسی از نقشهای زنان میانسال
آفرین عبیسی گفت: نقشهای مادران در سریالها وفیلمهای ایرانی بهگونهای است که گویی آنها هیچ نقش دیگری جز چای ریختن در خانه ندارند.
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۳ ساعت ۱۹:۴۸
آفرین عبیسی بازیگر فیلم سینمایی "چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت" ساختهی وحید جلیلوند که در سیوسومین جشنوارهی بینالمللی فیلم فجر حضور دارد، گفت: نقشهای مادران در سریالها وفیلمهای ایرانی بهگونهای است که گویی آنها هیچ نقش دیگری جز چای ریختن در خانه ندارند.
آفرین عبیسی، بازیگر نقش بهجت در فیلم سینمایی "چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت" در گفتوگو با خبرنگار تحریرنو دربارهی علت حضورش در نقشی کوتاه توضیح داد: کارگردانانی که فیلم اول خود را میسازند معمولا بهسراغ من میآیند. برای مثال آقای میرکریمی هم با "کودک و سرباز" اولین فیلم خود سراغ من آمدند.
وی افزود: کوتاه و بلندبودن نقش مهم نیست. مهم این است که بتوانی در همان فرصت کوتاه چه تاثیری داشته باشی تا این که سراسر فیلم باشی اما هیچ دیالوگ تاثیرگذاری بیان نشود.
بازیگر سریال "روزگار قریب" دربارهی علت استفادهی این نقش از الفاظ رکیک ادامه داد: بهدلیل اینکه بهجت نقش خوبی است خودم هم تمایل نداشتم این الفاظ را از دهان او بشنویم. اما کارگردان استدلال میکرد چون در جامعه چنین چیزی وجود دارد باید همانطور ارائه شود. اما بازهم این نقش معتدلتر از آن چیزی شده است که در ابتدا قرار بود باشد.
وی همچنین دربارهی داستان این اثر بیان داشت: قصهی دردها و مشکلات مردم را نشان میدهد و من وقتی متن را خواندم بسیار گریه کردم. درد با بالاتر رفتن سن ممکن است با یک نگاه برای فرد ایجاد شود.
عبیسی دربارهی آفت نقشهای زنان میانسال خاطر نشان کرد: در ایران این نقشها را میبینیم اما در دنیا اینطور نیست. ریسک و سرمایهگذاری میشود. برای همین است که من کمکار هستم و نسبت به این مساله گلایه دارم. من در ۱۶ سالگی نقشی را بازی کردم که قصه توسط آن پیش میرفت و این ریسک کردن وجود داشت. البته تهیهکنندهها به فکر برگشت سرمایه هستند و حق هم دارند. وقتی سرمایه نیست آنها کمتر ریسک میکنند. همهی این عوامل باید دستبهدست هم بدهد.
وی دربارهی علت کمکاریاش در تلویزیون توضیح داد: قصهها باید جذاب باشد که بخواهم در یک کار حضور پیدا کنم. مادر بودن در نقش اشکالی ندارد به شرط این که جای درستی در داستان برای این نقش تعریفشده بود. مادران گویی بهجز چای ریختن در این فیلمنامهها نقشی ندارند. فرزندان در قصهها ملکه میشوند و مادران و پدران در حاشیه قرار میگیرند و این مشکل فیلمنامههای ماست.