تئاتر دانشگاهی جریان‌ساز نیست
علیرضا نادری معتقد است که تئاتر دانشگاهی به‌دلیل نداشتن پشتوانه، جریان‌ساز نیست و جوانان ما در این زمینه با نوعی خودفریبی مواجه هستند.
تاریخ انتشار : سه شنبه ۸ ارديبهشت ۱۳۹۴ ساعت ۱۴:۰۳
تحریرنو: علیرضا نادری، نویسنده و کارگردان تئاتر که در بخش مناطق جشنواره‌ی تئاتر دانشگاهی، کارگاه آموزشی "نوشتن، نو نوشتن" حضور دارد، درباره‌ی ساختار جشنواره‌ی تئاتر دانشگاهی از ابتدا تاکنون و تاثیری که این جشنواره می‌تواند بر تئاتر حرفه‌ای بگذارد، عنوان کرد: تئاتر دانشگاهی بخش مهمی از دانشگاه سرزمین ماست و من به‌عنوان معلمی که سال‌هاست درگیر آموزش به جوانان هستم و کسی‌که خودش نیز از تئاتر دانشگاهی کارش را آغاز کرده است، می‌بینم که تئاتر دانشگاهی مشکلات فراوانی دارد، اول این‌که ما اگر به سوابق این جوانان توجه کنیم، متوجه می‌شویم که اغلب آن‌ها در مدارس قبل از ورود به دانشگاه، کار تئاتر انجام نداده‌اند.
وی ادامه داد: بنابراین چون آموزش در مدارس وجود ندارد و این افراد بدون پشتوانه به دانشگاه‌ها می‌رسند و در دانشگاه‌ها هم وضعیت فعلی آموزش مناسب نیست و در حقیقت دانشگاه محلی برای گرد هم آمدن جوانان است، پس عملا چیزی نمی‌آموزند و تنها به‌دلیل شور و اشتیاق جوانی است که می‌بینیم کارهایی تولید می‌شود. متاسفانه در مسیر تولید این آثار هم اتفاقی نمی‌افتد چون دانشجویان تحت نظر اساتید و مربیان کارآزموده نیستند. بنابراین ما شاهد جرقه‌ها و استعدادهایی هستیم که به اجرای یک اثر نمایشی منجر می‌شود.
کارگردان نمایش "کوکوی کبوتران حرم" متذکر شد: حال اجرایی که توسط این دانشجویان تولید شده، برای حضور در یک جشنواره دعوت می‌شود و مورد داوری قرار می‌گیرد، بدون آن‌که عقبه تولید این اثر مورد توجه قرار داشته باشد. به‌نظرم این نوع نگاه از اساس دچار اشکال است چون هسته‌های گفت‌وگو، فکر کردن و اندیشه ورزیدن ماقبل اجرا اتفاق می‌افتد و ما الان به این موضوع توجهی نداریم، به این معنی که با فقدان مسیر از صفر یک اجرا تا خود آن اجرا روبه‌رو هستیم.
نادری اضافه کرد: اگر از روند کاری اغلب این گروه‌های جوان بپرسیم، می‌بینیم که اغلب عده‌ای جوان علاقه‌مند و با استعداد دور هم جمع شده‌اند و نمایشی را آماده کرده‌اند که ما تنها اجرای این آثار را می‌بینیم و نمی‌دانیم عقبه‌ی این اجراها چیست. بنابراین صرف‌نظر از مسئله‌ی کیفیت، اگر این نمایش‌ها عالی هم باشد، باز هم دچار اشکال هستند.
وی بیان کرد: برای ما مسیر رسیدن به این اجراها از انتخاب متن و بازیگر گرفته تا روند تمرین‌ها باید اهمیت داشته باشد. پیش از این هم دیده‌ایم که در مدارس آموزشی وجود ندارد. پس به این ترتیب نمی‌توانیم به ارزیابی دقیقی برسیم. حتی اگر با داوران جشنواره هم صحبت کنید، می‌بینید که به این اتفاق، انتقاد جدی دارند، چون درواقع ما با جریانی مواجه نیستیم و دانشجویان ما به‌نوعی با خودفریبی روبه‌رو هستند.
نادری با اشاره به بی‌توجهی به امر جریان‌سازی در تئاتر، گفت: جریان سه رکن دارد که شامل منشا، مسیر و هدف است. در جشنواره‌ها و هسته‌های فکری جشنواره‌های ما، این سه رکن کجاست و آن‌ها چه هدفی را در برگزاری جشنواره‌ها دنبال می‌کنند؟ تم جشنواره‌های ما مشخص نیست.
این نمایش‌نامه‌نویس و مدرس تئاتر عنوان کرد: آیا هدف از برگزاری جشنواره‌ها، کشف استعداد است و چون مثلا در جشنواره‌ای چند استعداد کشف شدند، دیگر نباید به بقیه‌ی دانشجویان توجه کرد؟ پس تکلیف بقیه‌ی این جوانان چه می‌شود؟ آیا آن‌ها دچار افسردگی و انزوا نمی‌شوند؟ بنابراین وقتی موضوع شما جوان‌ها هستند، این نوع روش برگزاری یک جشنواره بیش‌تر شبیه مسابقات ورزشی است و طبیعتا تاثیری در روند کاری این جوانان برای ورودشان به دنیای حرفه‌ای نخواهد گذاشت.
کد مطلب: 2819
