در مراسم رونمایی از کتاب"کوکوی کبوتران حرم" عنوان شد:
نادری: راه ما، رفتن به ریشه‌های خودمان است
علیرضا نادری، نویسنده‌ی نمایش‌نامه‌ی "کوکوی کبوتران حرم" در جشن امضا و رونمایی از کتاب این نمایش‌نامه از مشکلات انتشار و ممیزی کتاب در ایران سخن گفت.
تاریخ انتشار : دوشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۳ ساعت ۱۱:۵۷
تحریرنو: این هنرمند شام‌گاه ۲۶ بهمن در ابتدای این برنامه که در تالار مشاهیر تئاتر‌شهر برگزار شد، ضمن تشکر از انتشارات "بوتیمار" و حسین فاضلی مدیر این انتشارات در سخنانی گفت: من نمایش‌نامه‌ی "کوکو..." را سال‌ها قبل نوشتم و چاپ این کتاب جزو رویاهای من بود که پس از پنج شش‌سال تلاش، سرانجام امسال توسط انتشارات "بوتیمار" به‌چاپ رسید.
وی اضافه کرد: خوش‌حال می‌شوم، مخاطبان پس از خواندن چاپ اول این کتاب، ایرادات و اشکالات کتاب را بهمن اطلاع دهند تا در چاپ‌های بعدی اصلاح شود.
نادری با اشاره به ممیزی‌های متعددی که در اجرای عمومی نمایش "کوکوی کبوتران حرم" بر این اثر وارد شده بود، یادآور شد: داستان "کوکو" برای ما بازتاب وضعیت ناگوار ممیزی در ایران است. این نمایش‌نامه به‌دلایلی برای شورای نظارت، ایجاد حساسیت کرد و ما برای این‌که به این شورا اثبات کنیم که این داستان "چه چیزی نیست" در چندین جلسه "کوکو" را نمایش‌نامه‌خوانی کردیم و از آن فیلم گرفتیم و برای شورا فرستادیم تا کج‌‌فهمی‌ها را درمورد این نمایش‌نامه از میان برداریم که متاسفانه موفق نشدیم.
این هنرمند با لحنی طنز با اشاره به مفید بودن سکته‌ی قلبی خود در تسریع روند کارش ادامه داد: در آن زمان بعد از سکته‌ی قلبی من، تازه گفتند متن نمایش‌نامه را به آن‌ها برسانم. به جرات می‌توانم بگویم که تا صفحه‌ی ۴۵ داستان از ۱۳۶ مورد ایراد گرفتند! که در ۱۳۵ مورد آن‌ها دچار اشتباه و کج‌فهمی شده بودند و فقط یک مورد ایراد از طرف ما بود.
علیرضا نادری با بیان این‌که "راه ما رفتن به‌سمت ریشه‌های‌مان است" به تعریف خاطره‌ای پرداخت و گفت: در جمعی می‌پرسند چند نفر حاضرند سرنوشت کشورشان را تغییر دهند، همه دست بلند می‌کنند به‌جز خود پرسش‌گر. بار دوم دوباره می‌پرسد که چند نفر حاضرند خودشان را تغییر بدهند؟ هیچ کسی دست بلند نمی‌کند به‌جز خودش!
وی ادامه داد: به‌همین دلیل است که حرکت ما نه به‌سمت جلو است، نه به عقب می‌شود برگشت. نه به راست می‌شود رفت، نه به چپ. راه ما، رفتن به ریشه‌های خودمان است.
نادری با اشاره به فرهاد مهندس‌پور که در میان حضار نشسته بود، جمله‌ای را از او نقل کرد و افزود: سال‌ها پیش فرهاد مهندس‌پور چیزی گفت که در خاطر من مانده است که "آیا می‌شود نمایش گالیله را در شرایط خود گالیله اجرا کرد؟" مگر این شرایط گالیله چیست؟ نمی‌شود. مگر این‌که ما آمادگی به جلو رفتن را داشته باشیم. در بسیاری از مکان‌ها و جاهایی که من رفت‌و‌آمد می‌کنم، به‌نظر می‌رسد خورشید سال‌هاست که طلوع نکرده است.
نویسنده‌ی نمایش‌نامه‌های "چند و چون به‌چاه رفتن چوپان" و "سعادت لزران مردمان تیره روز" در قسمتی از سخنانش به صحبت درمورد خودش پرداخت و اضافه کرد: نادری آدمی بود که همه‌کاری کرد ولی دروغ نگفت. زرنگ بود ولی زرنگی اصلا نکرد چون به اعتقاد من، ما در مورد آدمی، در قبل صحبت می‌کنیم. هرکسی آن‌چه را که در حال است، به گذشته وصل می‌کند، مشکلی نیست چون چیزی بوده که برای قبل بوده و گذشته ولی بعضی‌ها در گذشته‌اند. من خدا را سپاس می‌گویم که در گذشته نیستم!
علیرضا نادری در آخر با خواندن شعری از فردوسی صحبت‌های خود را تمام کرد: "سحرگَه، نِگَه کن که تا بشنوی ز بلبل سخن گفتنِ پهلوی"
کد مطلب: 2637
