فرشته طائرپور: مدیرعامل "خانه سینما" نخواهم شد
فرشته طائرپور که این روزها مشغول داوری جشنواره‌ی فیلم انیمیشن است درباره‌ی این جشنواره، کارهای بعدی و هم‌چنین شایعاتی که درباره‌ی مدیرعاملی خانه‌ی سینما مطرح است، پاسخ داد.
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۲۰ اسفند ۱۳۹۳ ساعت ۱۶:۱۰
فرشته طائرپور که این روزها مشغول داوری جشنواره‌ی فیلم انیمیشن است درباره‌ی این جشنواره، کارهای بعدی و هم‌چنین شایعاتی که درباره‌ی مدیرعاملی خانه‌ی سینما مطرح است، پاسخ داد.
تحریرنو: این تهیه‌کننده‌ی سینما که در این روزها به داوری در بخش بین‌المللی سیفژ ( مرکز بین‌المللی فیلم‌سازی برای کودکان) جشنواره‌ی پویانمایی مشغول است در پاسخ به سؤالات در مورد این جشنواره گفت: داوری در جشنواره‌ی پویانمایی شرایط تماشای ١٧٤ انیمیشن ممتاز کوتاه و بلند از سراسر جهان را برای من فراهم کرد. طی یک‌سال گذشته با سه تجربه‌ی داوری در فستیوال‌های انیمیشن خانه‌ی سینما، بخش بین‌الملل فیلم‌های کوتاه سینمای جوان و جشنواره‌ی پویانمایی کانون پرورش فکری، فرصت مغتنمی ایجاد شد تا تصوری نسبتا دقیق از دغدغه‌های فیلم‌سازان جوان و مجرب کشورهای مختلف پیدا کنم.
این نویسنده و تهیه‌کننده‌ی سینما اضافه کرد: درصد بالای فیلم‌هایی که در آن‌ها مرگ، جنگ، افسردگی، بیماری، معلولیت، ظلم، ترس و موضوعاتی از این قبیل محور قرارگرفته‌اند هر آدمی را نسبت به وضعیت کنونی مردم جهان به‌خصوص کودکان نگران می‌کند. کار از متهم‌کردن فیلم‌سازان به سیاه‌نمایی‌های تعمدی گذشته و باید باور کرد که جسم و روح ملت‌ها در شرایط نگران‌کننده‌ای قرار دارد. فیلم‌های مستند و کوتاه، از شفاف‌ترین آینه‌هایی هستند که می‌توانند تصاویر واقعیت‌های یک جامعه را منعکس کنند و به مسئولان آن جامعه فرصت رصد کردن آسیب‌ها و دغدغه تلاش بدهند. سینمای انیمیشن هر کشوری نیز می‌تواند نمایان‌گر آرزوها، آرمان‌ها نگرانی‌های مردم آن باشد. کاش حالا که نه سالن‌های سینما و نه رسانه‌ی ملی ما در نمایش این آثار کار شایسته‌ای نمی‌کنند، شرایط ویژه‌ای برای نمایش این فیلم‌ها، در طبقه‌بندی‌های مختلف، تعریف شود تا مردم از آن‌ها محروم نمانند.
این عضو سیفژ در مورد شیوه‌ی نمایش این فیلم‌ها گفت: مکان‌ها و موقعیت‌های زیادی هستند که مردم در آن‌ها زمان‌هایی را به انتظار می‌گذرانند. فرودگاه‌ها، ایستگاه‌های اتوبوس و مترو، مطب پزشکان، فروشگاه‌های بزرگ و... حتی سالن‌های انتظار سینماها و تئاترها، مکان‌های بالقوه‌ی مناسبی برای نمایش فیلم‌های کوتاه، اعم از زنده و انیمیشن هستند که به‌راحتی در یک هم‌آهنگی بین سازمانی می‌توان آن‌ها را به یک فرصت هنری، فرهنگی، آموزشی و ارتباطی تبدیل کرد و از نتایج آن‌هم مردم و هم صنعت فیلم‌سازی را بهره‌مند کرد.
این تهیه‌کننده‌ی سینمای کودک درباره‌ی کم‌کاری‌اش در عرصه‌ی فیلم‌های کودکان گفت: متاسفانه شرایط ساخت و اکران فیلم‌های کودکان طی چند سال گذشته ضریب ریسک تولید در این عرصه را بسیار بالا برده است. اگرچه اکران موفق فیلم‌های "شهر موش‌ها" و "کلاه قرمزی"، موفقیت‌های قابل‌اعتنایی را در این زمینه رقم‌زده‌اند اما این‌ها استثنائاتی مجزا و پراکنده بوده‌اند که هم برای تولید و هم برای نمایش شرایط ویژه‌ای داشته‌اند و نمی‌توان از آن‌ها به‌عنوان جریان نظام‌مندی در سینمای کودک یادکرد. البته مطمئن هستم تعدادی از فیلم‌سازان کودک و نوجوان مانند خود من تمایل و انگیزه فعالیت در این حوزه را از دست نداده‌اند و چنان‌چه با شرایط امنی در اکران مواجه شوند دست‌به‌کار خواهند شد.
تهیه‌کننده‌ی "یکی بود ، یکی نبود" در مورد برنامه‌های بعدی خود گفت: یک فیلم‌نامه عروسکی برای کودکان و یک فیلم‌نامه زنده تخیلی برای نوجوانان در "خانه ادبیات و هنر کودکان" آماده‌ی ساخت است که یکی از آن‌ها در دوره‌ی آقای جلوه نیز در فارابی به تصویب رسید. برای سال ٩٤ ان‌شااله با هم‌کاری مرکز تئاتر کانون پرورش فکری، فیلم تئاتر "گلنار" را به‌عنوان یک تئاتر بزرگ روی صحنه خواهم برد، برای این کار در حال صحبت با کامبوزیا پرتوی به‌عنوان نویسنده و مسعود کرامتی به‌عنوان کارگردان هستم.
طائرپور ادامه داد: سال‌هاست که دلم می‌خواهد یک تئاتر کودکان از نوعی که بچه‌ها و خانواده‌های‌شان برای دیدن آن صف ببندند را تجربه کنم، ضمن آن‌که بازسازی قصه‌ی "گلنار" در یک اجرای صحنه به‌نظرم برای کودکان جذاب خواهد بود. اگر شرایط تولید فیلم هم فراهم شود و عمری باقی باشد یک کار سینمایی هم در سال آینده برای کودکان تهیه خواهم کرد. بیش از هر‌وقت دیگر به ساختن آثاری شاد و ایرانی برای کودکان اعتقاد دارم.
رئیس "کانون تهیه‌کنندگان فیلم ایران" در پاسخ به شایعاتی که پیرامون مدیرعاملی او در "خانه سینما" این روزها مطرح است با خنده ادامه داد: بهتر است دوستان نگران نباشند، من مدیرعامل خانه‌ی سینما نخواهم شد. البته مدت‌هاست که افراد و صنوف مختلفی درباره‌ی این احتمال با من صحبت کرده‌اند اما جواب من به همه‌ی آن‌ها این بوده که گزینه‌هایی مناسب‌تر از من برای این کار وجود دارند. در کنار چنین دوستانی که با لطف بسیار از طریق جلسه و تلفن و پیامک سعی کردند مرا به این امر راضی کنند، متاسفانه افرادی هم هستند که از وقوع چنین امری نگران و دست به‌کار شده‌اند و با تحریک رسانه‌ها و نشریات در اختیار شروع کرده‌اند به طرح و منتفی کردن چنین احتمالی می‌دانم چنان‌چه مدیرعامل خانه‌ی سینما هرچه زودتر مشخص نشود، این تلاش با بی‌اخلاقی ادامه خواهد یافت و فصلی از تهمت‌ها برای تخریب من آغاز خواهد شد.
وی ادامه داد: امیدوارم هیئت‌مدیره‌ی جدید در خانه‌ی سینما هرچه زودتر انتخاب خوب خود را به جامعه‌ی سینمایی معرفی کنند و این قبیل دوستان را هم از تلاش بیهوده‌‌ی‌شان برای به‌اصطلاح سوزاندن گزینه‌ای چون من معاف کنند. تجربه یکی دو سال اخیر ثابت کرده که برای خدمت به سینمای ایران لازم نیست که کسی مدیرعامل یا عضو هیئت‌مدیره‌ی آن باشد. مدیرعامل خانه‌ی سینما هرکه باشد، در کنار و در خدمت او و هیئت‌مدیره و همه‌ی صنوف سینمایی خواهم بود. برای انجام وظایف صنفی هم همین وظایف مالیاتی سینماگران و ریاست "کانون تهیه‌کنندگان" برایم کافی است. ریاست "کانون تهیه‌کنندگان فیلم ایران" را با توجه به شخصیت و جای‌گاه اعضای آن در عرصه‌ی تهیه‌کنندگی در سینمای ملی ایران، با هیچ ریاست دیگری عوض نمی‌کنم.
تحریرنو: این تهیه‌کننده‌ی سینما که در این روزها به داوری در بخش بین‌المللی سیفژ ( مرکز بین‌المللی فیلم‌سازی برای کودکان) جشنواره‌ی پویانمایی مشغول است در پاسخ به سؤالات در مورد این جشنواره گفت: داوری در جشنواره‌ی پویانمایی شرایط تماشای ١٧٤ انیمیشن ممتاز کوتاه و بلند از سراسر جهان را برای من فراهم کرد. طی یک‌سال گذشته با سه تجربه‌ی داوری در فستیوال‌های انیمیشن خانه‌ی سینما، بخش بین‌الملل فیلم‌های کوتاه سینمای جوان و جشنواره‌ی پویانمایی کانون پرورش فکری، فرصت مغتنمی ایجاد شد تا تصوری نسبتا دقیق از دغدغه‌های فیلم‌سازان جوان و مجرب کشورهای مختلف پیدا کنم.
این نویسنده و تهیه‌کننده‌ی سینما اضافه کرد: درصد بالای فیلم‌هایی که در آن‌ها مرگ، جنگ، افسردگی، بیماری، معلولیت، ظلم، ترس و موضوعاتی از این قبیل محور قرارگرفته‌اند هر آدمی را نسبت به وضعیت کنونی مردم جهان به‌خصوص کودکان نگران می‌کند. کار از متهم‌کردن فیلم‌سازان به سیاه‌نمایی‌های تعمدی گذشته و باید باور کرد که جسم و روح ملت‌ها در شرایط نگران‌کننده‌ای قرار دارد. فیلم‌های مستند و کوتاه، از شفاف‌ترین آینه‌هایی هستند که می‌توانند تصاویر واقعیت‌های یک جامعه را منعکس کنند و به مسئولان آن جامعه فرصت رصد کردن آسیب‌ها و دغدغه تلاش بدهند. سینمای انیمیشن هر کشوری نیز می‌تواند نمایان‌گر آرزوها، آرمان‌ها نگرانی‌های مردم آن باشد. کاش حالا که نه سالن‌های سینما و نه رسانه‌ی ملی ما در نمایش این آثار کار شایسته‌ای نمی‌کنند، شرایط ویژه‌ای برای نمایش این فیلم‌ها، در طبقه‌بندی‌های مختلف، تعریف شود تا مردم از آن‌ها محروم نمانند.
این عضو سیفژ در مورد شیوه‌ی نمایش این فیلم‌ها گفت: مکان‌ها و موقعیت‌های زیادی هستند که مردم در آن‌ها زمان‌هایی را به انتظار می‌گذرانند. فرودگاه‌ها، ایستگاه‌های اتوبوس و مترو، مطب پزشکان، فروشگاه‌های بزرگ و... حتی سالن‌های انتظار سینماها و تئاترها، مکان‌های بالقوه‌ی مناسبی برای نمایش فیلم‌های کوتاه، اعم از زنده و انیمیشن هستند که به‌راحتی در یک هم‌آهنگی بین سازمانی می‌توان آن‌ها را به یک فرصت هنری، فرهنگی، آموزشی و ارتباطی تبدیل کرد و از نتایج آن‌هم مردم و هم صنعت فیلم‌سازی را بهره‌مند کرد.
این تهیه‌کننده‌ی سینمای کودک درباره‌ی کم‌کاری‌اش در عرصه‌ی فیلم‌های کودکان گفت: متاسفانه شرایط ساخت و اکران فیلم‌های کودکان طی چند سال گذشته ضریب ریسک تولید در این عرصه را بسیار بالا برده است. اگرچه اکران موفق فیلم‌های "شهر موش‌ها" و "کلاه قرمزی"، موفقیت‌های قابل‌اعتنایی را در این زمینه رقم‌زده‌اند اما این‌ها استثنائاتی مجزا و پراکنده بوده‌اند که هم برای تولید و هم برای نمایش شرایط ویژه‌ای داشته‌اند و نمی‌توان از آن‌ها به‌عنوان جریان نظام‌مندی در سینمای کودک یادکرد. البته مطمئن هستم تعدادی از فیلم‌سازان کودک و نوجوان مانند خود من تمایل و انگیزه فعالیت در این حوزه را از دست نداده‌اند و چنان‌چه با شرایط امنی در اکران مواجه شوند دست‌به‌کار خواهند شد.
تهیه‌کننده‌ی "یکی بود ، یکی نبود" در مورد برنامه‌های بعدی خود گفت: یک فیلم‌نامه عروسکی برای کودکان و یک فیلم‌نامه زنده تخیلی برای نوجوانان در "خانه ادبیات و هنر کودکان" آماده‌ی ساخت است که یکی از آن‌ها در دوره‌ی آقای جلوه نیز در فارابی به تصویب رسید. برای سال ٩٤ ان‌شااله با هم‌کاری مرکز تئاتر کانون پرورش فکری، فیلم تئاتر "گلنار" را به‌عنوان یک تئاتر بزرگ روی صحنه خواهم برد، برای این کار در حال صحبت با کامبوزیا پرتوی به‌عنوان نویسنده و مسعود کرامتی به‌عنوان کارگردان هستم.
طائرپور ادامه داد: سال‌هاست که دلم می‌خواهد یک تئاتر کودکان از نوعی که بچه‌ها و خانواده‌های‌شان برای دیدن آن صف ببندند را تجربه کنم، ضمن آن‌که بازسازی قصه‌ی "گلنار" در یک اجرای صحنه به‌نظرم برای کودکان جذاب خواهد بود. اگر شرایط تولید فیلم هم فراهم شود و عمری باقی باشد یک کار سینمایی هم در سال آینده برای کودکان تهیه خواهم کرد. بیش از هر‌وقت دیگر به ساختن آثاری شاد و ایرانی برای کودکان اعتقاد دارم.
رئیس "کانون تهیه‌کنندگان فیلم ایران" در پاسخ به شایعاتی که پیرامون مدیرعاملی او در "خانه سینما" این روزها مطرح است با خنده ادامه داد: بهتر است دوستان نگران نباشند، من مدیرعامل خانه‌ی سینما نخواهم شد. البته مدت‌هاست که افراد و صنوف مختلفی درباره‌ی این احتمال با من صحبت کرده‌اند اما جواب من به همه‌ی آن‌ها این بوده که گزینه‌هایی مناسب‌تر از من برای این کار وجود دارند. در کنار چنین دوستانی که با لطف بسیار از طریق جلسه و تلفن و پیامک سعی کردند مرا به این امر راضی کنند، متاسفانه افرادی هم هستند که از وقوع چنین امری نگران و دست به‌کار شده‌اند و با تحریک رسانه‌ها و نشریات در اختیار شروع کرده‌اند به طرح و منتفی کردن چنین احتمالی می‌دانم چنان‌چه مدیرعامل خانه‌ی سینما هرچه زودتر مشخص نشود، این تلاش با بی‌اخلاقی ادامه خواهد یافت و فصلی از تهمت‌ها برای تخریب من آغاز خواهد شد.
وی ادامه داد: امیدوارم هیئت‌مدیره‌ی جدید در خانه‌ی سینما هرچه زودتر انتخاب خوب خود را به جامعه‌ی سینمایی معرفی کنند و این قبیل دوستان را هم از تلاش بیهوده‌‌ی‌شان برای به‌اصطلاح سوزاندن گزینه‌ای چون من معاف کنند. تجربه یکی دو سال اخیر ثابت کرده که برای خدمت به سینمای ایران لازم نیست که کسی مدیرعامل یا عضو هیئت‌مدیره‌ی آن باشد. مدیرعامل خانه‌ی سینما هرکه باشد، در کنار و در خدمت او و هیئت‌مدیره و همه‌ی صنوف سینمایی خواهم بود. برای انجام وظایف صنفی هم همین وظایف مالیاتی سینماگران و ریاست "کانون تهیه‌کنندگان" برایم کافی است. ریاست "کانون تهیه‌کنندگان فیلم ایران" را با توجه به شخصیت و جای‌گاه اعضای آن در عرصه‌ی تهیه‌کنندگی در سینمای ملی ایران، با هیچ ریاست دیگری عوض نمی‌کنم.
کد مطلب: 2723
